Ένα κείμενο του Στεφάνου Κασιμάτη στην σελ 2 της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
Υπάρχει ένα καφενείο στην πλατεία Κολωνακίου, του οποίου η φήμη έχει υπερβεί κατά πολύ το μικρό μέγεθός του: Έχει γίνει ένα είδος «θεσμού». Όπως και πολλά άλλα πράγματα στον τόπο αυτό, η ιστορία του είναι αντιστρόφως ανάλογη της φήμης του. Ακόμη δεν έχει συμπληρώσει είκοσι χρόνια λειτουργίας, ωστόσο έχει καταφέρει να φτιάξει μια παράδοση. Εκεί συχνάζουν οι ισχυροί από διαφόρους χώρους όπου ασκείται η εξουσία. Γνωστοί πολιτικοί, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, δικηγόροι και δημοσιογράφοι στριμώχνονται στα μικρά στρογγυλά τραπέζια του και, από κοντά, ακολουθεί και το ετερόκλητο πλήθος των φιλόδοξων μικρομεσαίων που ονειρεύονται τη δύναμη ή που, απλώς, ικανοποιούνται με την ιδέα ότι στα μάτια των άσχετων περαστικών φαντάζουν ως «κάποιοι». (Απαραίτητα αξεσουάρ, για τους τελευταίους, το πούρο στο ένα χέρι και το κομπολόι στο άλλο...)
Νωρίς το πρωί, τις εργάσιμες ημέρες, ή το μεσημέρι του Σαββάτου, ο παρατηρητής θα εκπλαγεί από τον αριθμό των ατόμων που στριμώχνονται στον περιορισμένο χώρο του καφενείου. Επίσης, θα διαπιστώσει και το υψηλό τίμημα που συνεπάγεται η διασημότητα (ή, έστω, η διεκδίκησή της) στην αθηναϊκή κοινωνία, καθώς ο κάθε «επώνυμος» θαμών υποχρεώνεται να βολευτεί σε χώρο περίπου μισού τετραγωνικού μέτρου. Στον περιφραγμένο χώρο του πεζοδρομίου με τα στρογγυλά τραπεζάκια, το πλέον περιζήτητο από αυτά είναι εκείνο που βρίσκεται στο κέντρο. Εκεί, η απόλαυση του εσπρέσο, για τον προνομιούχο θαμώνα, συνοδεύεται με την επίγνωση ότι όλοι τον κοιτούν και, ενδεχομένως, τον θαυμάζουν. Αλλά το τραπέζι αυτό, όπως θα διαπιστώσετε από το περιστατικό που αφηγούμαι παρακάτω, δεν προορίζεται για τον καθένα...
Συνέβη προ δεκαπέντε ημερών. Οι θαμώνες που έφθασαν στο περί ου ο λόγος καφενείο είδαν το επίζηλο κεντρικό τραπεζάκι να λείπει. Κάποιοι ρώτησαν για ποιο λόγο το είχαν βγάλει από τη θέση του. «Κάνουμε κάτι μερεμέτια εκεί...», ήταν το περισσότερο που μπόρεσαν να αποσπάσουν από τους υπαλλήλους. Ωστόσο, ο χώρος δεν έδειχνε να είναι πεδίο οικοδομικών εργασιών - ούτε τρύπες στο πλακόστρωτο ούτε εργάτες υπήρχαν. Ώσπου ξαφνικά εμφανίζεται φουριόζος ένας σερβιτόρος, κρατώντας το τραπεζάκι επάνω από το κεφάλι του και ακολουθούμενος από συνάδελφό του ο οποίος μετέφερε τα καθίσματα. Έπειτα από λίγο, οι απορίες όλων είχαν λυθεί: Εμφανίσθηκε καμαρωτός, πλην σεμνός και ταπεινός όπως πάντα, ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτριος Σιούφας και, υπερηφάνως, κάθεται στο τραπέζι για να επιδοθεί στην πρωινή ιεροτελεστία του καφέ και την ανάγνωσης των εφημερίδων.
Όταν απεχώρησε ο κύριος πρόεδρος, θέλω να φαντάζομαι ότι οι υπεύθυνοι του καταστήματος, έχοντες πλήρη επίγνωση της τιμής που είχε προσφέρει στην επιχείρηση η παρουσία ενός εκ των σημαντικοτέρων πολιτικών της νεώτερης ιστορίας του έθνους, έδωσαν την εντολή να αποσυρθεί και πάλι το τραπεζάκι, ώστε να μη μιανθεί από κοινούς θνητούς και πληβείους. Θέλω επίσης να ελπίζω ότι έχουν ήδη παραγγείλει και την μπρούντζινη πλακέτα που θα τοποθετηθεί στο μέλλον στη θέση αυτή, για να γνωρίζουν οι μικροί ότι, σε τούτον εδώ τον τόπο, ζούμε πάντα στην σκιά των μεγάλων...
